میان خلق و پوچی، فاصله‌ی اندکی وجود دارد،این میان با «انتخاب» پر می‌شود. انتخاب در هر لحظه شبیه به «توجه» می‌ماند، گویی که انتخاب می‌کنی «در این لحظه» به چی توجه کنی و آنگاه که توجه می‌کنی به انتخابت، وارد مراقبت می‌شوی؛ گونه‌ایی از عمل کردن، اقدام کردن برای حفظ و رشد.از انتخابت مراقبت می‌کنی…

امروز از خونه‌ی دوستم وقتی بچه‌ها خواب بودن زدم بیرون، خونه‌اش یه خیابون پایین‌تر از کافه لمیز فاطمی هستش، ده دقیقه‌ایی پیاده اومدم تا لمیز و سفارش دادن و نشستم به خوندن کتاب فرسودگی کریستیان بوبَن که انگار با قلم من نوشته خواهد شد در حوالی ۴۰ سالگی‌ام. هر خط از کتاب را که می‌خونم…

فهمیدم زندگی مرحله‌ایی نیست که با تلاش زیاد بتوانم بهش برسم. زندگی مرحله‌ی باز نشده‌ی یک بازی نیست که روزی بهش برسی. زندگی همین‌جاست، میان قلم من و ذهن تو نشسته، می‌خندد. زندگی همین صندلی حصیری در این شب پاییزی‌ست. زندگی همین صدای شمس لنگرودی در هدفون است که زمزمه می‌کند…

گفتم منو ببر به سر منشا خرد سکوت کرد گفتم، من را ببر به سر منشا خرد سکوت کرد. گفتم خودم روشنش می‌کنم! گفت «قطار خرد حرکت نمی‌کند تا همه سوار بشن» گفت: از خودت شروع کن، تمام خودت را. …

آگاهی پیدا کردم. به هر طرف سر می‌کشم هیچ نیست، هیچ تعریفی، هیچ باوری و در یک پوچی مطلق سر می‌کنم. مگر زمانی که می‌خواهم چیزی، کسی، باوری را ببینم در همان لحظه ظاهر می‌شود. اول فکر کردم این قفل ذهنی است که همه چیز را پنهان کرده. می‌خواستم ازش رد بشم برسم به واقعیت……

… و درد می‌کشیم؛ درد می‌کشیم چون داریم رشد می‌کنیم، داریم قد می‌کشیم، ما هرگز به این اندازه قد بلند نبودیم، هرگز از این زاویه دنیا را ندیدیم. این ترس، این درد، این رشد ما، تکامل ماست.

دیوانه از قفس پرید دیوانه منم، قفس، ترس است و «پریدن» حرکت کردن در اوج ترسیدن این ترس هزاران، هزار است ترس، ترس این نکبت «ترس» در من قدیسه‌ها و شیاطین در رقص باشکوهی هستند …

من، آبستن خودی دیگر هستم، احساسش می‌کنم حرکتی نرم دارد، انگار می‌چرخد لمسش می‌کنم او، همان من است منی پر از شور، پر از رویا می‌دانم به زودی به دنیا می‌آید او که بیاید دیگر من نیستم، او با شکوه، آزاد .و پر از شوق زندگی خواهد بود